Het raadsel van de verwondering
‘Lees maar, er staat niet wat er staat.’ Deze regel van dichter Martinus Nijhoff (1894-1953) is treffend van toepassing op de abstracte schilderijen met figuratieve reminiscenties van Anneke Peereboom (1950).
Niet alleen vereist het bekijken van haar schilderijen een vorm van lezen, daarnaast is bij Peereboom niets wat het lijkt. Haar doeken herbergen visuele valstrikken en misleidingen. Zelden is exact te onderscheiden wat een beeldelement precies voorstelt. Niet in de laatste plaats zijn haar schilderijen zowel naar vorm, sfeer als inhoud gelaagd.
– Jeroen Hendriks
Anneke Peereboom
“Er heerst luchtigheid in de schilderijen. Dat is nogal opmerkelijk, omdat de onbevangen ondertoon niet gekoppeld is aan een snelle, vlotte toets. De schilderijen die Peereboom exposeert, zijn het resultaat van een langdurig proces. De huid van de doeken verraadt een schildertrant die niet los gezien kan worden van veelvuldig overwegen. Schilderen, overschilderen, toevoegen, wegnemen en opnieuw nuanceren leiden uiteindelijk tot gelaagde composities waarin de worsteling met onderliggende lagen zichtbaar is gebleven.”